etyce
Encyklopedia PWN
etyka ekologiczna, ekoetyka, etyka środowiskowa,
nurt etyki, której gł. ideą jest związek człowieka z otoczeniem, utrzymujący naturalną równowagę i harmonię;
etyka normatywna, w której istota czynu etycznego polega na spełnianiu obowiązku, normy, a nie wartości moralnej;
etyka, wg której powinności człowieka są determinowane systemem wartości i normami danymi przez Boga;
zespół norm wyznaczających określone obowiązki moralne związane z wykonywanym zawodem i społecznymi stosunkami zawodowymi (np. etyka lekarska, prawnicza).
etyka autonomiczna
koncepcja etyki, wg której ostatecznym prawodawcą i jedynym źródłem moralnego prawa jest suwerenny ludzki rozum;
[gr. autónomos ‘samorządzący się’, ‘sam sobie prawodawczy’],
nauka zajmująca się ustalaniem, co jest moralnie dobre, a co złe, oraz — na podstawie przyjętych ocen i związanych z nimi powinności — wyznaczająca dyrektywy postępowania.