etyce
Encyklopedia PWN
etyk, politolog, salwatorianin;
kanon
filoz. ogólnie przyjęta norma, obowiązujący wzór, tradycyjny wzorzec, np.: w etyce, estetyce, logice, teorii poznania;
[łac. canon ‘prawidło’, ‘przepis’ < gr. kanṓn ‘pręt (mierniczy)’, ‘miara’, ‘reguła’, ‘prawidło’, ‘wzorzec’],
etyk, religioznawca;
kodeksualizm
stanowisko w etyce postulujące tworzenie systemów etycznych opartych na kodeksach;
[niem. Kodex < łac. codex ‘księga’, ‘spis’],
konwencjonalizm
kierunek filozoficzny powstały w metodologii przyrodoznawstwa na przełomie XIX i XX w.,
[łac. conventionalis ‘oparty na umowie’],
polski filozof i logik, twórca reizmu i prakseologii.