etyce
Encyklopedia PWN
filozof, logik, organizator życia naukowego.
ogół cech wspólnych wszystkim ludziom; w etyce wartość i godność każdego człowieka związana z jego osobową naturą, stanowiąca źródło moralnego nakazu wzywającego do traktowania go jako celu działania, a nie tylko jako środka do celu (I. Kant).
w etyce upadek moralności, rozwiązłość obyczajów, przejawiające się w przestępczości, korupcji itp.; skutek tego upadku.
deontologizm
filoz. pogląd w etyce, wg którego czyn jest moralnie dobry, jeśli jest zgodny z nakazem lub zakazem odpowiedniego autorytetu;
[gr.],
dezaprobata
w etyce, zabarwiony emocjonalnie, negatywny stosunek do czyjejś postawy, przejawiający się w czynach lub słowach, wyrażający potępienie lub naganę.
[łac.],
filoz. w etyce I. Kanta wola skłaniająca do działania zgodnie z obowiązkiem, nie w wymiarze powodowanych skutków, lecz intencji jego spełnienia.
