etyce
Encyklopedia PWN
etyka
termin użyty w IV w. p.n.e. przez Arystotelesa w tytule dzieła Etyka nikomachejska na oznaczenie opisowo-krytycznego studium tego, co dotyczy etosu jako ludzkiego charakteru, obyczaju, tj. utrwalonego sposobu zachowania się w środowisku życia, zamieszkania;
[gr. tá ēthiká ‘traktat o obyczajach’ < ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’],
czasopismo filoz. (rocznik), zał. 1966, poświęcone szeroko rozumianej problematyce etycznej;
zawarty w Biblii wykład moralności i zespół norm moralnych z ich uzasadnieniami, będący podstawą etyki chrześcijańskiej;
etyka, której normy moralne są niezależne od wskazań jakiejkolwiek religii (np. etyka oświecenia, etyka marksistowska).
etyka normatywna, która postulowanych przez siebie zasad nie wyprowadza ani z teorii metafizycznych, ani z religii, lecz opiera się na tzw. elementarnych normach moralnych;
ekon. zbiór zasad postępowania, które wynikają z przekonania, że przyszłość świata nie jest zdeterminowana katastroficzną wizją samozagłady nuklearnej.
