estetyce
Encyklopedia PWN
węgierski teoretyk i krytyk film., scenarzysta, pisarz;
w najszerszym rozumieniu epoka w historii kultury europejskiej obejmująca zjawiska artystyczne od końca XVI do połowy XVIII w.; w sensie najwęższym pojęcie to określa kierunek w sztukach plastycznych Włoch i Hiszpanii, występujący również w krajach środkowej Europy (Austria, Niemcy); pomiędzy tymi skrajnymi wariantami istnieje wiele koncepcji pośrednich, dotyczących zarówno topografii baroku, jak i jego ram chronologicznych.
francuski reżyser filmowy;
syn Nikołaja, ros. malarz, grafik, scenograf, krytyk i historyk sztuki;
filozof ang.;
brytyjski myśliciel i polityk.