estetyce
Encyklopedia PWN
powieściopisarz hiszpański.
wł. teoretyk i krytyk sztuki, kolekcjoner malarstwa;
filoz. w estetyce F. Nietzschego (Narodziny tragedii) jedna z form sztuki klasycznej, charakteryzująca się harmonią, umiarkowaniem, duchowością; źródło doskonałości formalnej, porządku linii, plastycznej subtelności;
Arystoteles, Aristotélēs, ur. 384 p.n.e., Stagira (Tracja), zm. 322 p.n.e., Chalkis na wyspie Eubei,
filozof grecki, najwszechstronniejszy myśliciel i uczony starożytności.
ros. muzykolog i kompozytor;
niemiecki kompozytor i organista, przedstawiciel późnego baroku, jeden z największych twórców w historii muzyki.