epicki
Encyklopedia PWN
epika
jeden z 3 podstawowych rodzajów literackich, odznaczający się — w płaszczyźnie języka — dominowaniem narracji, fabularnym kształtem przedstawionego świata oraz jego zewnętrznym usytuowaniem wobec podmiotu literackiego, narratora.
[gr. epikós < épos ‘słowo’, ‘opowieść’, ‘pieśń’],
literatura tworzona przez Lapończyków zamieszkujących północne rejony Norwegii, Szwecji i Finlandii, a także Płw. Kolski w Rosji.
literatura perskojęzyczna rozwijała się na bardzo rozległym obszarze: na płaskowyżu irańskim, a także w Azji Środkowej i Indiach;
akcja
lit. przebieg zdarzeń w obrębie fabuły utworu epickiego lub dram., rozwijający się dynamicznie poprzez działania i przeciwdziałania postaci, w kierunku wyraziście zaznaczonego finału lub — rzadziej — z zakończeniem otwartym;
[łac. actio ‘działanie’],
poeta słoweński, ksiądz;
