elektronową

Encyklopedia PWN

teoria wiążąca właściwości fiz. metali z ich strukturą elektronową; wyjaśnia m.in. dobre przewodnictwo elektr. i cieplne metali oraz ich charakterystyczny połysk.
przyrząd, którego działanie opiera się na wykorzystaniu zjawisk związanych z ruchem elektronów w próżni i rozrzedzonych gazach oraz w ciałach stałych (zwłaszcza półprzewodnikach);
elektrony atomu, które w stanie podstawowym (poziom energetyczny) i przy założeniu występowania tylko centralnego pola jądra atomu wykazują taką samą energię oznaczoną główną liczbą kwantową (atom).
dziedzina elektroniki zajmująca się działaniem przyrządów elektronowych, w których wykorzystuje się wiązki elektronów poruszających się w polach elektr. i magnetycznych.
odpowiednio ukształtowany obszar pola magnet. (s.e. magnetyczna) lub pola elektr. (s.e. elektrostatyczna) skupiający przechodzącą przezeń wiązkę obdarzonych ładunkiem cząstek (elektronów, jonów); działa w podobny sposób jak soczewka szklana, skupiająca wiązkę promieni świetlnych.
wyrzutnia elektronowa, działo elektronowe,
układ elektronoopt., w którym elektrony emitowane z katody są formowane przez odpowiednio ukształtowane pole elektr. w wiązkę elektronową i przyspieszane w kierunku anody (optyka elektronowa);
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia