elektronowe
Encyklopedia PWN
elektronika
dziedzina nauki i techniki, zajmująca się wykorzystaniem zjawisk związanych z ruchem elektronów swobodnych w próżni, gazach i ciałach stałych (głównie półprzewodnikach);
[gr.],
cząsteczka, molekuła, drobina,
najmniejsza trwała część substancji zachowująca właściwości chemiczne tej substancji;
orbital
funkcja falowa ψ opisująca stan jednego elektronu, zależna od współrzędnych () określających jego położenie w atomie (orbital atomowy), cząsteczce (orbital molekularny, orbital cząsteczkowy) lub krysztale.
[łac. orbita ‘koleina’, ‘droga’],
przyrząd optoelektroniczny przetwarzający obraz opt. na sygnał elektr. wizyjny (p.w. analizujący) lub przeprowadzający operację odwrotną (p.w. syntezujący).
telewizja
dział telekomunikacji zajmujący się przetwarzaniem obrazów scen ruchomych (z natury lub uprzednio zarejestrowanych na taśmie magnet.) na sygnały elektr., tzw. sygnały wizyjne, ich przesyłaniem łączami telekomunik. oraz odtwarzaniem w miejscu odbioru;
[gr. tḗle ‘daleko’, łac. visio ‘widzenie’],
elektronografia
zespół metod wykorzystujących dyfrakcję elektronów, stosowanych do badania struktury ciał, gł. ciał stałych krystalicznych i cząsteczek gazów.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, gráphō ‘piszę’],