elektrochemiczna
Encyklopedia PWN
gałąź przemysłu przetwórczego, w której zasadnicze procesy produkcyjne są procesami chemicznymi; stanowi rozwinięcie techniczno-użytkowego nurtu chemii, uprawianego od pradziejów w ramach rozmaitych rzemiosł.
termin wprowadzony 1968 przez I. Prigogine’a na określenie spontanicznego porządkowania się układów termodynamicznych dalekich od stanu równowagi, w celu odróżnienia od struktur występujących w równowadze termodynamicznej, np. kryształów.
elektrochemia
dział chemii fiz., nauka zajmująca się współzależnością zjawisk elektr. i reakcji chemicznych.
[gr.],
elektrochemia przemysłowa, elektrochemia techniczna, elektrochemia stosowana,
dział elektrochemii obejmujący zagadnienia związane z praktycznym wykorzystaniem procesów elektrochemicznych;
elektroda
chem. układ złożony z przewodnika elektronowego (metal, półprzewodnik) stykającego się z przewodnikiem jonowym (najczęściej ciekły elektrolit), w którym może przebiegać reakcja elektrodowa utleniania-redukcji.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
elektrokrystalizacja
tworzenie fazy krystalicznej przez substancję zjonizowaną (w roztworze lub w stanie stopionym) w wyniku reakcji elektrochemicznej;
[gr.],
