eksterminacja
Encyklopedia PWN
eksterminacja
wyniszczenie, masowa zagłada ludzi, ludobójstwo;
[łac.],
miejsca więzienia i odosobnienia, pracy niewolniczej i masowej zagłady, organizowane przez władze hitlerowskie 1933–45 na terenie III Rzeszy i krajów okupowanych;
początkowo nazwa członków plemienia Judy, należącego do wspólnoty plemiennej pochodzenia semickiego (12 plemion izraelskich), potem zamieszkującego starożytną Judę, stopniowo rozszerzona na wszystkich wyznawców judaizmu.
AB, akcja AB, niem. Ausserordentliche Befriedungsaktion,
niem. akcja eksterminacji pol. inteligencji w GG, przeprowadzona V–VII 1940 w celu likwidacji potencjalnych przywódców pol. konspiracji;
Indianie
rdzenni mieszkańcy Ameryki (nazwę tę nadał im K. Kolumb, który użył jej w przekonaniu, że dotarł do Indii), przybyli w wielu falach migracyjnych z północno-wschodniej Azji pomostem lądowym istniejącym w miejscu dzisiejszej Cieśniny Beringa;
[hiszp. < gr. < sanskr.],
ludobójstwo, ang. genocide,
termin utworzony 1944 przez polskiego prawnika R. Lemkina, określający masowe zabijanie lub eksterminację grup ludzkich, przyjęty w prawie międzynarodowym po II wojnie światowej.
