dydaktyczny
Encyklopedia PWN
zamierzone i systematycznie stosowane sposoby pracy nauczyciela z uczniami umożliwiające realizowanie celów kształcenia.
dydaktyka
dział pedagogiki zajmujący się analizą celów, treści, metod, zasad i form organizacyjnych procesów kształcenia (nauczania i uczenia się) oraz ich psychol.-społ. uwarunkowań.
[gr. didaktikós ‘dający się nauczyć’ < didáskō ‘uczę’],
instytut
nazwa wielu instytucji różnego typu mających osobowość prawną, utworzonych w celu realizacji zadań określonych w statucie.
[łac. institutum ‘urządzenie’],
dysputa
filoz. średniowieczna, znana już w XII w., forma szkolnej, później uniwersyteckiej, działalności dydaktycznej w zakresie teologii i sztuk wyzwolonych;
[łac. disputatio ‘rozprawa’, ‘wykład’],
nauka o polityce, jedna z nauk humanistycznych, której przedmiotem badań jest całokształt stosunków politycznych, wszystkie dziedziny i formy działalności politycznej społeczeństwa, uwarunkowania procesów politycznych;