dobrobyt
Encyklopedia PWN
ekon. stan całkowitego zaspokojenia materialnych i duchowych potrzeb jednostki i społeczeństwa.
kierunek współczesnej ekonomii, → ekonomia dobrobytu.
ekon. miary dobrobytu, alternatywne wobec Produktu Krajowego Brutto (PKB) na głowę mieszkańca;
teoretyczny nurt w ekonomii XX w., głoszący, że w gospodarce rynkowej jest konieczna ingerencja państwa tak kształtująca stosunki podziału, by każda jednostka mogła osiągnąć odpowiedni udział w dobrobycie.
państwo dobrobytu, państwo opiekuńcze, ang. welfare state 
,
państwo stawiające sobie za cel zabezpieczenie obywateli przed ryzykiem wiążącym się z działaniem gospodarki rynkowej, przede wszystkim z ryzykiem utraty pracy, zdrowia, a także przed ryzykiem wiążącym się ze starością; także zespół instytucji państwowychdostarczających obywatelom świadczeń i usług społecznych.
,
