dipol

Encyklopedia PWN

dipol
[gr.],
antena dipolowa,
telekom. antena liniowa symetryczna (najprostszy typ anteny pojedynczej), zwykle o 2 symetrycznych ramionach wykonanych z metalowych przewodów (prętów, pasków lub trójkątów), połączonych w odpowiedni sposób z nadajnikiem i/lub odbiornikiem.
dipol
[gr.],
dipol zakłócający,
telekom. element odbijający fale elektromagnet., wykonywany w postaci b. cienkich metalowych drucików, pasków folii lub metalizowanych cienkich przewodów z tworzyw sztucznych;
układ 2 blisko siebie położonych różnoimiennych ładunków (mas) magnetycznych;
w najprostszym przypadku układ 2 jednakowych co do wartości, lecz przeciwnego znaku ładunków elektrycznych (+q i –q) znajdujących się w małej odległości l od siebie;
antena
[łac. antenna ‘reja’],
urządzenie do wysyłania (antena nadawcza) lub (i) odbierania (antena odbiorcza) fal elektromagnetycznych (radiowych), stanowiące część składową każdego systemu radiokomunikacyjnego.
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia