dielektrykach
Encyklopedia PWN
erozja elektryczna, elektroerozja,
erozja materiału w wyniku przepływu prądu elektr. lub wyładowań elektr. między elektrodami w płynnych dielektrykach;
ferromagnetyzm
zespół zjawisk związanych z równoległym uporządkowaniem momentów magnet. atomów lub jonów.
[łac. ferrum ‘żelazo’, magneticus ‘magnetyczny’],
MOS, ang. Metal-Oxide-Semiconductor,
struktura półprzewodnikowa, stanowiąca układ 3 warstw: metalu, tlenku i półprzewodnika, wytwarzana technologią, zw. technologią MOS (będąca odmianą technologii planarnej).
pasmo walencyjne, pasmo podstawowe,
fiz. w pasmowej teorii ciała stałego najwyższe całkowicie (w półprzewodnikach i dielektrykach) lub częściowo (w metalach) wypełnione pasmo energetyczne;
płyta gramowidowa, płyta wizyjna, wideopłyta,
nośnik ruchomych obrazów (filmów) i towarzyszącego im dźwięku, przeznaczony do odtwarzania za pomocą gramowidu.
bezwymiarowa wielkość fiz. charakteryzująca zdolność ośrodka do polaryzacji (dielektryk, polaryzacja dielektryka) pod wpływem zewn. pola elektrycznego;
