dielektryczna
Encyklopedia PWN
wytrzymałość elektryczna, wytrzymałość dielektryczna,
właściwość dielektryka określająca jego odporność na wystąpienie przebicia elektrycznego;
materiały otrzymywane przez spiekanie talku z dodatkiem kaolinu i węglanu baru
dział chemii zajmujący się wszystkimi znanymi pierwiastkami chem, zarówno występującymi w przyrodzie, jak i otrzymywanymi sztucznie, oraz ich połączeniami, z wyjątkiem tych związków węgla, które są węglowodorami i ich pochodnymi;
jedna z technik stosowanych w mikroelektronice, gł. przy produkcji układów scalonych warstwowych (hybrydowych).
układ 2 przewodników (zwanych elektrodami lub okładkami kondensatora) rozdzielonych cienką warstwą dielektryka, mający zdolność gromadzenia ładunku elektrycznego;
kuchnia mikrofalowa, piec mikrofalowy, kuchenka mikrofalowa,
urządzenie przeznaczone gł. do szybkiego ogrzewania i rozmrażania produktów żywnościowych, rzadziej do ich gotowania i pieczenia.
