diamagnetyki
Encyklopedia PWN
wielkość fiz. charakteryzująca właściwości magnet. ośrodka;
biomagnetyzm
zjawisko polegające na wytwarzaniu pola magnetycznego przez organizmy żywe;
[gr. bíos ‘życie’, magnḗtēs ‘magnetyczny’],
Meissnera–Ochsenfelda zjawisko
zjawisko polegające na tym, że zewnętrzne pole magnetyczne nie wnika do wnętrza nadprzewodnika;
[z. maisnera oksenfelda],
jedna z postaci, w której przejawia się pole elektromagnetyczne;
przyrząd do mierzenia podatności magnetycznej paramagnetyków i diamagnetyków (rzadziej ferromagnetyków) metodą ważenia próbki wciąganej lub wypychanej z niejednorodnego pola magnet.;
