dialektyczny
Encyklopedia PWN
marksistowska nauka o najogólniejszych prawach rozwoju przyrody i społeczeństwa oraz o podstawach ich poznania;
filoz. rodzaj negacji realnej, zmiana jakościowa przedmiotu (zjawiska), z którą wiąże się jego przejście na nowy, wyższy stopień rozwoju.
teologia dialektyczna, teologia kryzysu,
kierunek w teologii ewangelickiej XX w., zapoczątkowany po I wojnie światowej.
dialektyka
w filozofii pojęcie podlegajace wielowiekowej ewolucji, używane w kilku różnych znaczeniach.
[gr. dialektikḗ (téchnē) ‘dialektyczna (sztuka)’ < diá ‘roz’, ‘przez’, ‘poprzez’, lego ‘mówię’, ‘łączę’, ‘zbieram’],
koncepcja stworzona przez K. Marksa i rozwijana przez jego następców w obrębie filozofii, ekonomii, socjologii i wszystkich nauk, które dotyczą człowieka i jego działania w świecie.
metodol., naukozn. proces doskonalenia stanu wiedzy, dokonywania nowych odkryć naukowych.
