dialektycznego

Encyklopedia PWN

[gr. idéa ‘to, co widoczne’, ‘kształt’, ‘wyobrażenie’, ‘postać’, ‘wzór’, ‘przedstawienie’, ‘przeżycie świadome’],

jedno z głównych pojęć filozofii wprowadzone przez Platona.

[fr. matérialisme < łac. materialis ‘dotyczący materii’],

stanowisko filozoficzne będące odmianą monizmu ontologicznego, głoszące, że jedynie istniejącym, samoistnym bytem jest materia jako cielesne, przyrodnicze, czasoprzestrzenne, niezniszczalne tworzywo świata, do którego sprowadzają się lub którego są modyfikacjami, pochodnymi i od którego są zależne wszelkie przejawy rzeczywistości.

postęp naukowy,

metodol., naukozn. proces doskonalenia stanu wiedzy, dokonywania nowych odkryć naukowych.

renesansowa filozofia przyrody,

jeden z gł. kierunków filoz. epoki odrodzenia, rozwijający się w krajach zachodniej Europy, gł. we Włoszech (XV–poł. XVII w.);

Schelling

[sz

̣lıŋ]