diachroniczny
Encyklopedia PWN
dział językoznawstwa zajmujący się hist. rozwojem języka;
metodol. metoda przedstawiania uwzględniająca historyczny rozwój badanego przedmiotu.
diachronia
językozn. wzajemny stosunek 2 lub więcej stanów ewolucyjnych języka, z których późniejsze stanowią postacie rozwojowe wcześniejszych;
[gr.],
fonetyka
dział językoznawstwa zajmujący się dźwiękową formą języka (w przeciwieństwie do formy pisanej);
[gr. phōnētikós ‘który należy wymówić’],
językoznawstwo, lingwistyka,
nauka o językach indywidualnych i o języku w ogóle, tzn. o charakterystycznej dla człowieka zdolności mówienia, która odróżnia go od zwierząt.
labializacja
], w fonetyce opisowej — udział warg w artykulacji danej głoski, zazwyczaj jako cecha istotna samogłoski typu [o u y] i in.;
[łac. labium ‘warga’],