demagogia
Encyklopedia PWN
demagogia
politol. metoda działania politycznego polegająca na instrumentalnym wykorzystywaniu potrzeb i nastrojów społecznych w celu realizacji własnych ambicji politycznych, przez tworzenie pozorów reprezentatywności i prawowitości, dyskredytowanie rywali i przeciwników, eliminowanie ich z gry politycznej za pomocą umiejętnie wzbudzanego i ukierunkowanego przeciwko nim „gniewu ludu”;
[gr. dēmagōgía ‘kierowanie ludem’],
jeden z przywódców rewolucji francuskiej 1789–99, adwokat, wybitny orator.
córka Władimira, poetka bułgarska;
koncepcja polit. zrodzona we Francji po przewrocie 18 brumaire’a roku VIII (9 XI 1799) i upadku dyrektoriatu;
demagog
w starożytnej Grecji pejoratywne określenie, oznaczające przywódcę ludowego, który w miastach o ustroju demokratycznym, gdzie wszystkie ważne decyzje były podejmowane w trakcie publicznej debaty, uzyskiwał znaczenie dzięki umiejętnościom retorycznym;
[gr. dḗmos ‘lud’, ágein ‘prowadzić’],
