ciałami polikrystalicznymi
Encyklopedia PWN
ciało stałe będące monokryształem lub ciałem polikrystalicznym.
kryształ
ciało w stałym stanie skupienia, o prawidłowej budowie wewnętrznej, ograniczone naturalnymi płaskimi ścianami, tworzącymi wypukły wielościan (krystalograficzne postacie).
[gr. krýstallos],
krystalografia rentgenowska, rentgenografia,
dział krystalografii obejmujący metody badania monokryształów i ciał polikrystalicznych wykorzystujące dyfrakcję promieni rentgenowskich na sieciach przestrzennych kryształów (dyfrakcja fal).
ciało stałe, składające się z wielu bardzo małych (najczęściej wielkości mikroskopowej) kryształów lub krystalitów;
fiz. klasa ciał stałych o oporze elektrycznym właściwym pośrednim między oporem dielektryków i metali, zawierającym się w granicach 107–10–6 Ω · m;
urządzenie służące do rejestrowania rentgenowskich obrazów dyfrakcyjnych monokryształów, polikryształów oraz substancji pseudokrystalicznych (np. ciekłych kryształów).
