ciągadeł
Encyklopedia PWN
obrabiarka do ciągnienia drutów, prętów i rur;
technol. wytwarzanie cienkościennych kształtowników metalowych przez gięcie wzdłużne taśm między obrotowymi rolkami;
spieki sproszkowanych trudno topliwych węglików metali (np. węglików: wolframu, molibdenu, tytanu, tantalu lub wanadu) z metalem wiążącym (spoiwem jest zwykle kobalt lub nikiel)
mech. obróbka plast. metalu, w której obrabiany materiał (np. rury walcowane, paski blachy) jest przeciągany przez nieruchomy, zwężający się otwór narzędzia (tj. otwór ciągadła lub wykrój pomiędzy nie napędzanymi walcami albo rolkami), co powoduje zmniejszenie, a często i zmianę kształtu przekroju poprzecznego przedmiotu oraz zwiększenie jego długości;
stellit
stop kobaltu z chromem (28–32%), węglem (0,9–2,25%), wolframem (4–18%), zawierający też, zależnie od gatunku, wanad, bor, nikiel, żelazo i in.;
[łac.-gr.],
