chromatyczny
Encyklopedia PWN
apochromat
układ opt. (obiektyw, okular), w którym dzięki zastosowaniu odpowiednio dobranych materiałów skorygowano aberrację chromatyczną położenia dla 3 długości fal (achromat z dodatkową korekcją chromatyzmu wtórnego);
[gr. apó ‘od’, chrṓma, ˜atos ‘barwa’],
subiektywne wrażenie zmysłowe, powstające w wyniku działania bodźców wzrokowych na receptory zmysłu widzenia znajdujące się w siatkówce oka, tj. czopki i pręciki.
muz. pierwszy dźwięk (stopień) gamy C-dur (bez znaków chromatycznych) i gamy c-moll (z trzema bemolami), zarazem pierwszy dźwięk (stopień), od którego rozpoczyna się — jak przyjęto — skala diatoniczna (c, d, e, f, g, a, h);
figuracja
muz. kształtowanie linii melodycznej (melodia), wykorzystujące dźwięki gamy diatonicznej lub chromatycznej (diatonika, chromatyka), a także dźwięki tzw. akordów rozłożonych (czyli akordów rozłożonych na składniki), prowadzonych zazwyczaj w drobnych i równych wartościach rytmicznych;
[łac.],
muz. w notacji muz. znak unieważniający postawione wcześniej tzw. znaki chromatyczne (chromatyka),
modulacja
muz. proces harmoniczny (harmonia, muz.) polegający na przejściu w toku utworu z jednej tonacji do innej, możliwy w systemie dur-moll dzięki wieloznaczności akordów (tzn. różnej ich funkcji, np. toniki, dominanty i subdominanty) i związków między nimi;
[łac.],
