chaldejskim
Encyklopedia PWN
nazwa wprowadzona w XV w. na określenie chrześcijan obrządku chaldejskiego (zwanego też wschodniosyryjskim) zamieszkujących tereny dawnej Chaldei (południowy Babilon, Asyria);
starożytne państwo i kraina obejmujące całą południową, nizinną część Mezopotamii (obecnie południowy Irak).
jedno z plemion semickiego ludu Chaldejczyków, blisko spokrewnionych z Aramejczykami;
Nabuchodonozor II, Nebokadnezar II, z dynastii chaldejskiej, data ur. nieznana, zm. 562 p.n.e., Babilon,
król Babilonii od 605 p.n.e., syn Nabopolasara II;
sztuka środkowej i południowej Mezopotamii, rozwijająca się ok. poł. II tysiącl.–1. poł. I tysiącl. p.n.e.
bibl. Baltazar, następca tronu i najstarszy syn Nabonida, króla Babilonii z dynastii chaldejskiej.
