centrum chiralności
Encyklopedia PWN
chiralność
chem. właściwość obiektu polegająca na tym, że nie pokrywa się on ze swoim odbiciem w płaskim zwierciadle — obiekt i jego odbicie mają się tak do siebie, jak lewa ręka w stosunku do prawej.
[gr. cheír ‘ręka’],
diastereoizomery
stereoizomery, które nie mają się do siebie jak przedmiot do swego odbicia w płaskim zwierciadle;
[gr.],
zmiana konfiguracji cząsteczki związku chem. zachodząca podczas wymiany podstawnika przy asymetrycznym atomie węgla będącym centrum chiralności cząsteczki (chiralność);
epimeryzacja
rodzaj izomeryzacji zachodzącej w cząsteczkach związków organicznych, zwłaszcza sacharydów, polegający na zmianie konfiguracji jednego z kilku centrów chiralności;
[gr.],
konfiguracja
chem. rozmieszczenie w przestrzeni atomów (lub grup atomów) w cząsteczce związku chem. o określonej konstytucji (konstytucja cząsteczki), odróżniające stereoizomery, których izomeria nie wynika z różnych konformacji;
[łac. configuratio ‘ukształtowanie’, ‘porównanie’],
symbol w nazwach związków enancjomerycznych określający rozmieszczenie atomów (grup atomów) wokół centrum chiralności w ich cząsteczce, czyli tzw. konfigurację absolutną;
