całka powierzchniowa
Encyklopedia PWN
mat. całka z funkcji ciągłej f(P) określonej na pewnej powierzchni dwuwymiarowej S, gładkiej, zawartej w ℝ3
mat. jedno z podstawowych pojęć matematyki, wprowadzone niezależnie przez I. Newtona i G.W. Leibniza pod koniec XVII w. jako nowe narzędzie rachunkowe;
mat. wzór pozwala-jący zamieniać całkę powierzchniową zorientowaną na całkę potrójną i odwrotnie (całka);
telekom. nieliniowy element (podzespół) akustoelektroniczny z akustyczną falą powierzchniową (akustoelektronika), umożliwiający takie przetworzenie 2 elektr. sygnałów, podanych na wejścia k., w którego wyniku powstaje sygnał elektr. opisany całką splotu funkcji przedstawiających przebiegi sygnałów wejściowych;
matematyk rosyjski;
