bronić
Encyklopedia PWN
rodzaj broni palnej, w której reakcja gazów prochowych wypływających z lufy w kierunku przeciwnym do ruchu pocisku powoduje, że podczas strzału nie występuje zjawisko odrzutu (odrzut broni);
popularna nazwa ręcznej broni palnej, najczęściej podobnej do pistoletu lub rewolweru, przeznaczonej do krótkotrwałego obezwładniania przeciwnika z niewielkiej odległości (kilku metrów) strumieniem drażniących lub paraliżujących substancji chem. rozpylanych podczas strzału;
rodzaj broni jądrowej, której głównym czynnikiem rażącym jest promieniowanie neutronowe.
konwencja o zakazie broni chemicznej, konwencja o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów,
wielostronna umowa międzynar. o całkowitym zakazie stosowania, produkcji, składowania broni chem. i handlu nią, wyłożona do podpisu 13 I 1993 w Paryżu i podpisana przez 127 państw, weszła w życie 29 IV 1997;
ruch broni lub tylko zespołu odrzutowego do tyłu — w kierunku przeciwnym do wystrzelonego pocisku, będący reakcją na przyspieszenie nadane pociskowi przez gazy prochowe;
Komisja Broni, Komisja Uzbrojenia Narodowego,
instytucja zaopatrzenia w broń;
