bipolarnego

Encyklopedia PWN

tranzystor o 3 elektrodach (emiter, baza, kolektor), którego działanie polega na sterowaniu ruchem nośników (elektronów i dziur) zarówno mniejszościowych, jak i większościowych między emiterem a bazą za pomocą napięcia doprowadzonego do elektrod, oświetlenia jego struktury itp.

tranzystor

[ang.],

przyrząd półprzewodnikowy o co najmniej 3 elektrodach mający właściwość wzmacniania sygnałów elektr., tj. stanowiący element czynny układów elektronicznych;

układ scalony,

elektron. mikrominiaturowy układ elektroniczny (mikroukład), w którym wszystkie elementy lub ich część (wraz z połączeniami) są wytworzone w jednym cyklu technologicznym wewnątrz lub na powierzchni wspólnego podłoża i stanowią nierozdzielną całość;

CMOS, ang. Complementary MOS, komplementarny układ scalony MOS,

monolityczny układ scalony z parami wzbogaconych komplementarnych tranzystorów MOS o przeciwstawnych typach kanału, tj. n i p; wytwarzany technologią zw. również CMOS.

planarna technologia,

elektron. technologia wytwarzania przyrządów półprzewodnikowych (układów scalonych, tranzystorów, diod i in.), w której wszystkie procesy prowadzące do uzyskania struktur tych przyrządów odbywają się na jednej stronie (powierzchni) płytki, stanowiącej ich podłoże i wykonanej z materiału półprzewodnikowego (półprzewodniki).

baza

[gr. básis ‘podstawa’],

elektron. jedna z elektrod tranzystora bipolarnego, obszar półprzewodnika między warstwami zaporowymi złącz p-n emitera i kolektora tego tranzystora;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>