behawioralny

Encyklopedia PWN

powstała w latach 70. XX w. zool. dyscyplina behawioralna z pogranicza ekologii i etologii zwierząt, która bada funkcjonalne aspekty zachowania, tzn. sposoby zachowania się, które zwierzęta wykorzystują w swych związkach ze środowiskiem nieożywionym i pozaspoł. ożywionym (biocenotycznym).
zool. zespoły ruchów i zachowań towarzyszące zwykle jakiemuś zdarzeniu społ. i przebiegające wg niezmiennego planu, wykonywane z utrzymaniem i zaakcentowaniem pewnych form, co nadaje działaniom znamię ostentacji, a często też namaszczenia i powagi.
biol. zachowania się różnych spokrewnionych gat. zwierząt (także człowieka) mające podobne podłoże ewolucyjne.
analogie behawioralne, analogiczne zachowania się,
biol. podobne pod względem morfologii (przebiegu) zachowania się różnych, nie spokrewnionych ewolucyjnie gat. zwierząt (ewentualnie człowieka)
kierunek w psychologii XX w., → behawioryzm.
biol. genetycznie zaprogramowany zbiór reguł określających, które z taktyk alternatywnych i z jakim prawdopodobieństwem będą realizowane przez osobnika danego gatunku we wszystkich sytuacjach, w jakich znajdzie się w ciągu życia.
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia