bankowy
Encyklopedia PWN
centrala finansowa spółdzielczości pol., zał. 1885 w Poznaniu, działalność rozpoczął 1886 jako centrala finansowa spółdz. banków lud., zrzeszających pol. rzemieślników, kupców i chłopów w zaborze pruskim; od 1946 pod nazwą Bank Rzemiosła i Handlu;
bankier
osoba zajmująca się zawodowo operacjami bankowymi (wymianą pieniędzy, przyjmowaniem wkładów pieniężnych, udzielaniem pożyczek), decydująca o sposobie przeprowadzania tych operacji i czerpiąca zyski z ich dokonywania.
[wł. banca ‘stół’, ‘ława’],
banking principle
ekon. zasada emitowania pieniądza głosząca, że nie należy ustalać sztywnych granic dla emisji banknotów i że pomiędzy ilością pieniądza w obiegu i jego wartością nie ma ścisłego związku (z zastrzeżeniem, że istnieje wymienialność banknotów na złoto).
[bạ̈ŋkıŋ prı̣nsəpəl; ang., ‘bankowa zasada’] 
,
,
główny bank krajowy Bawarii i jej centralna instytucja kredytowa; powstał 1972 w wyniku połączenia Bayerische Ladesbodenkreditanstalt (założony 1884), instytucji finansowej odpowiedzialnej za finanse Bawarii, oraz Bayerische Gemeindebank (Girozentrale) Öffentliche Bankanstalt (założony 1914), instytucji nadzorującej i wspierającej finansową działalność władz lokalnych i kas oszczędności (Bayerische Sparkassen); siedziba w Monachium.
Czeski Bank Narodowy, Česká národní banka (ČNB),
czeski państwowy bank centralny,
