arystokracja
Encyklopedia PWN
członek wybranej grupy lub ogółu arystokracji w niektórych krajach zachodnioeuropejskich;
grupa etniczna mieszkająca na przedgórzu wschodnich Himalajów w Indiach w stanie Arunaćal Pradeś;
arystokracja feudalna na Słowiańszczyźnie Wschodniej i Słowiańszczyźnie Południowej.
elitaryzm
w znaczeniu normatywnym (elitaryzm normatywny) pogląd głoszący potrzebę i słuszność wyodrębnienia w społeczeństwie elity;
[fr. élire < łac. eligere ‘wybierać’],
gr. mieszkańcy Fanaru, dzielnicy Konstantynopola, gdzie po zdobyciu 1453 miasta przez Turków znajdowała się siedziba patriarchatu (od 1601), wokół której skupili się ocaleni przedstawiciele arystokracji bizant. oraz najbogatszych rodzin gr. z terenów dawnego cesarstwa (Mawrokordatosowie, Gikasowie, Sutsosowie, Ipsilantisowie, Muruzisowie, Mawrojenisowie i in.);
feudalizm
termin wprowadzony w XVII w. i upowszechniony w XVIII w., stosowany wówczas na określenie: a) praw lennych; b) ustroju prawno-społecznego opartego na podzielonej własności ziemi i poddaństwie chłopów; c) systemu prawno-politycznego, którego istotą było rozdrobnienie władzy publicznej i dominacja wielkich właścicieli ziemskich.
[łac.],
