architekturze
Encyklopedia PWN
włoski humanista, architekt, teoretyk sztuki.
nurt w architekturze i rzemiośle artystycznym XIX w., nawiązujący do form gotyckich;
termin określający kierunek stylistyczny w architekturze, wykorzystujący wzory budowli i założenia zawarte w traktacie teoretycznym A. Palladia.
architekt austriacki; jeden z najwybitniejszych przedstawicieli baroku w architekturze środkowoeuropejskiej.
funkcjonalizm
arch. kierunek w architekturze, urbanistyce i sztuce użytkowej, którego głównym założeniem było wysunięcie na plan pierwszy funkcji i uzależnienie od niej zarówno elementów technicznych (materiał, konstrukcja), jak i estetycznych (forma).
[łac.],