antytezy
Encyklopedia PWN
antyteza
filoz. twierdzenie przeciwstawne tezie; pojęcie dialektyki transcendentalnej I. Kanta; drugi człon dialektycznej triady G.W.F. Hegla.
[gr. antíthesis ‘przeciwstawienie’],
antyteza
lit. figura retoryczna polegająca na zestawieniu w jedną całość treściową 2 przeciwstawnych pojęć lub obrazów;
[gr. antíthesis ‘przeciwstawienie’],
filozof niemiecki, jeden z twórców klasycznej idealistycznej filozofii niemieckiej.
poeta duński; jeden z gł. odnowicieli języka współcz. poezji duńskiej; także slawista tłumacz;
zjawisko oddziaływania na literaturę twórczości F. Petrarki, a szczególnie zbioru Canzoniere.
synteza
filoz. u G.W.F. Hegla: ostatni etap dialektyki (teza–antyteza–synteza), wprowadzający jedność między tezą a antytezą i jednocześnie zachowujący ich odrębność.
[gr.],
