anodą
Encyklopedia PWN
przyrząd półprzewodnikowy o strukturze czterowarstwowej p-n-p-n, mający 2 końcówki (elektrody): anodę (A) i katodę (K);
ochrona metali przed korozją, polegająca na ich polaryzacji elektrodowej, najczęściej katodowej, za pomocą zewnętrznego źródła prądu (ochrona katodowa) albo przez połączenie chronionego metalu z metalem mniej szlachetnym, który staje się anodą w utworzonym makroogniwie i sam ulega korozji (ochrona protektorowa).
elektroda
chem. układ złożony z przewodnika elektronowego (metal, półprzewodnik) stykającego się z przewodnikiem jonowym (najczęściej ciekły elektrolit), w którym może przebiegać reakcja elektrodowa utleniania-redukcji.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
elektroliza
podstawowy proces elektrochemiczny polegający na chemicznej przemianie składników elektrolitu (a często i materiału elektrod), przebiegającej na elektrodach pod wpływem przepływu prądu elektrycznego;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, lýsis ‘rozłożenie’],
elektrosynteza
otrzymywanie — w procesie elektrolizy — związków chemicznych poprzez utlenianie substratów na anodzie lub ich redukcję na katodzie;
[gr.],
elektrotonus
fizjol. zmiany pobudliwości nerwu podczas przepływu przez niego prądu stałego, oceniane na podstawie skurczu mięśnia unerwianego przez ten nerw;
[gr.],
