algebrą Banacha
Encyklopedia PWN
przestrzeń Banacha będąca jednocześnie pierścieniem o ciągłym mnożeniu;
mat. jedno z najważniejszych pojęć analizy funkcjonalnej: przestrzeń liniowa, unormowana (odległość ρ(x, y) dwóch jej elementów x, y określa się jako normę ich różnicy: ρ(x, y) = ∥x − y∥) i zupełna (tzn. każdy ciąg (xn) elementów przestrzeni Banacha X, który spełnia warunek Cauchy’ego 
ma granicę: istnieje element x ∈ X, taki że 
).
ma granicę: istnieje element x ∈ X, taki że ).
dział współczesnej matematyki pozwalający ująć jednolicie, dzięki połączeniu metod analizy matematycznej, topologii i algebry, wiele zagadnień z różnych dziedzin: równań całkowych, rachunku wariacyjnego, równań różniczkowych, teorii aproksymacji, algebry liniowej, funkcji rzeczywistych, fizyki matematycznej, teorii grup i wielu innych.
mat. teoria mająca swoje korzenie w topologii algebraicznej, w oryginalnej formie (topologicznaK-teoria) — metoda badania przestrzeni topologicznych X, polegająca na studiowaniu wiązek wektorowych nad X.
matematyka
nauka dedukcyjna, gałąź wiedzy, której cel można określić jako badanie konsekwencji przyjętych założeń.
[gr. mathēmatikḗ < máthēma ‘poznanie’, ‘umiejętność’],
mat. pierścień (pierścień, mat. ), który jest równocześnie przestrzenią topologiczną, przy czym jego działania grupowe dodawania i mnożenia są w tej przestrzeni funkcjami ciągłymi;
