akustykę architektoniczną
Encyklopedia PWN
termin obejmujący akustykę wnętrz i budowli oraz akustykę urbanistyczną.
akustyka
dział fizyki i techniki tradycyjnie obejmujący naukę o dźwięku rozumianym jako zjawisko słyszalne, związane z rozchodzeniem się fal sprężystych w ośrodku gazowym, a w miarę rozwoju także w ośrodkach ciekłym i stałym.
[gr. akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
dział akustyki architektonicznej zajmujący się rozchodzeniem się dźwięku na terenach zurbanizowanych z punktu widzenia ochrony przed hałasem (właściwe planowanie miast i osiedli z uwzględnieniem tras komunikacyjnych i obiektów przemysłowych).
dział akustyki architektonicznej obejmujący zagadnienia rozchodzenia się dźwięku w pomieszczeniach zamkniętych (jakości akustycznej sal koncertowych, teatrów, studiów radiowych, telewizyjnych) oraz zagadnienia izolacji dźwiękowej przegród budowlanych (ścian, stropów i in.).
architekt włoski; jeden z najwybitniejszych architektów końca XX i początku XXI w..
