akredytacji
Encyklopedia PWN
Europejska Współpraca w Dziedzinie Akredytacji, ang. European co-operation for Accreditation (EA),
międzynar. organizacja zajmująca się akredytacją w zakresie oceny zgodności;
akredytacja
postępowanie, w którym upoważniona jednostka daje formalne potwierdzenie, że organizacja lub osoba jest kompetentna do wykonywania określonych zadań.
[fr. accréditer ‘upełnomocnić’],
ustanowienie danej osoby szefem misji dyplomatycznej przy głowie państwa przyjmującego lub ministrze spraw zagranicznych albo przy organizacji międzynarodowej.
certyfikat
dokument (zastrzeżony znak), wydany (nadany) zgodnie z zasadami systemu certyfikacji, wskazujący, że został zapewniony odpowiedni stopień zaufania, iż należycie zidentyfikowany wyrób, proces lub usługa są zgodne z określoną normą albo innymi dokumentami normatywnymi;
[średniow. łacina certificatus ‘poświadczony’],
techn. zdolność systemu lub urządzenia elektr. (elektrotechnicznego, elektronicznego) do działania w określonym środowisku elektromagnetycznym w sposób zadowalający i bez wprowadzania do tego środowiska nadmiernych zaburzeń elektromagnetycznych, mogących zakłócać pracę innych znajdujących się tam urządzeń.
