Rzeźba
Encyklopedia PWN
ukształtowanie powierzchni terenu powstające w strefie zimnego, kontynent. klimatu, na obszarach występowania zmarzliny wieloletniej, gł. pod wpływem procesów wywołanych sezonowym zamarzaniem i odmarzaniem gruntu nasyconego wodą w czynnej strefie zmarzliny
Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku,
ośrodek pracy twórczej rzeźbiarzy, którego podstawowym zadaniem jest tworzenie warunków rozwoju rzeźby pol. oraz jej upowszechnianie w kraju i za granicą;
geol. odwrócenie ukształtowania rzeźby terenu w stosunku do jego budowy geol., spowodowane zróżnicowaną odpornością skał na działanie czynników denudacyjnych;
w staroż. Grecji model przedstawienia ciała ludzkiego oprac. teoretycznie przez Polikleta w traktacie Kanṓn (niezachowany) i potwierdzony w praktyce w posągu Doryforos.
zjednoczenie artyst., powstałe na pocz. 1911 w Krakowie;
geomorfologia
nauka o rzeźbie powierzchni Ziemi;
[gr. gḗ ‘ziemia’, morphḗ ‘kształt’, lógos ‘nauka’],
