Rabin

Encyklopedia PWN

rabin, rabi, rabbi

[hebr. rabbî < aram. rabbunî ‘mój pan’, ‘mój nauczyciel’ od rab ‘wielki’, ‘pan’, ‘przełożony’],

w judaizmie osoba, która zdobyła w jesziwie wykształcenie w dziedzinie znajomości Tory i Talmudu i ma kwalifikacje (potwierdzone obrzędem wyświęcenia — smicha) do rel. i duchowego przewodzenia lokalnej społeczności żydowskiej lub kongregacji,

Rabin Icchak, ur. 1 III 1922, Jerozolima, zm. 4 XI 1995, Tel Awiw-Jaffa,

izraelski polityk, generał;

judaizm

[łac. < gr. < hebr.],

mozaizm, wyznanie mojżeszowe,

religia Żydów; także zespół wierzeń, wartości etycznych i postaw wynikający z tradycji i obyczajów narodu żydowskiego.

Kuk Abraham Izaak, ur. 8 IX 1865, Griva (Łotwa), zm. 1 IX 1935, Jerozolima,

żyd. rabin, filozof i mistyk;

Meisels Beer, ur. 1798, Szczekociny, zm. 15 II 1870, Warszawa,

rabin;

Brot Szmul Samuel, ur. 16 VII 1885, Łódź, zm. 1963, Tel Awiw-Jaffa,

żydowski działacz polityczny i społeczny, rabin;