Pogórza Zachodniosudeckiego
Encyklopedia PWN
Zachodniosudeckie, Pogórze, niem. Lausitzer Bergland,
region wyżynny w Sudetach, w Polsce i w Niemczech;
Izerskie, Pogórze, czes. Frýdlantská pahorkatina,
część Pogórza Zachodniosudeckiego, w Polsce i Czechach, pomiędzy Nysą Łużycką na zachodzie a doliną Bobru na wschodzie, na północy oddzielone linią uskoku sudeckiego od Borów Dolnośląskich, ku południowi przechodzi w G. Izerskie; powierzchnia 1,7 tys km2;
południowo-wschodnia część Pogórza Zachodniosudeckiego, → Wałbrzyskie, Pogórze.
północna część Pogórza Zachodniosudeckiego;
Wałbrzyskie, Pogórze, Pogórze Bolkowsko-Wałbrzyskie,
południowo-wschodnia część Pogórza Zachodniosudeckiego, między G. Wałbrzyskimi (na południowym zachodzie) a Obniżeniem Podsudeckim (na północnym wschodzie), ku któremu opada progiem tektonicznym (wysokość do 150 m);
zapadlisko tektoniczne w środkowej część Pogórza Zachodniosudeckiego, w Polsce, Niemczech i Czechach;