Komandorów

Encyklopedia PWN

komandor,
hist. → komtur.
komandor
[fr. < łac.],
wojsk. stopień oficerski w pol. marynarce wojennej;
komandor
[fr. < łac.],
żegl. tytuł prezesa klubu żeglarskiego lub wioślarskiego.
komandor orderu,
w orderoznawstwie tytuł kawalera odznaczonego wyższą (II lub III) klasą orderu, tzw. komandorią, z odznakami orderowymi noszonymi na szyi, najczęściej w postaci krzyża komandorskiego;
krowa morska, krowa morska Stellera, Hydrodamalis gigas,
wymarły gatunek mor. ssaka z rodziny diugoni, z rzędu syren; znana od późnego miocenu w północnej części Oceanu Spokojnego, od pliocenu — z okolic Aleutów i Japonii; w czasach hist. reliktowe populacje zamieszkiwały płytkie arktyczne wody M. Beringa, wokół Komandorów;
Dannebroga, Order, duń. Dannebrogordenen,
odznaczenie duńskie;
Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>

Słownik języka polskiego

Kliknij, aby zobaczyć „Komandorów” w Słowniku języka polskiego
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia