KRÓLESTWO POLSKIE
Encyklopedia PWN
Królestwo Polskie, Królestwo Kongresowe,
państwo utworzone 1815 decyzją kongresu wiedeńskiego z ziem Księstwa Warszawskiego (bez Poznańskiego) jako monarchia połączona unią personalną z Rosją (1816 — 128,5 tysiąca km2, 3,3 mln ludności).
Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL), do 1899 Socjaldemokracja Królestwa Polskiego (SDKP),
partia robotnicza, założona 1893 w kraju (II–VII 1893 pod nazwą Polska Partia Socjalistyczna, VII–VIII 1893 pod nazwą Socjaldemokracja Polska) przez działaczy Związku Robotników Polskich i II Proletariatu, którzy sprzeciwili się założeniom ideowym zjazdu paryskiego 1892 (na którym powstał Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich i podjęto decyzję o utworzeniu Polskiej Partii Socjalistycznej).
Korona Królestwa Polskiego, Corona Regni Poloniae,
pojęcie publiczno-prawne. Pojęcie Korony Królestwa zaczęło być stosowane w Europie w XIII w. (Francja) jako określenie suwerennego państwa posiadającego nie tylko władcę — króla, lecz także własne prawa i historyczne terytorium.
Sekretariat Stanu Królestwa Polskiego, ros. Stats-siekrietariat Carstwa Polskogo,
urząd powołany w Petersburgu na mocy konstytucji Królestwa Polskiego 1815;
ustawa zasadnicza wyd. przez cara Mikołaja I Romanowa po stłumieniu powstania listopadowego 1830–31, opublikowana 26 II 1832, zastąpiła konstytucję Królestwa Polskiego 1815;
komisja powołana 1917 przez ros. Rząd Tymczasowy do likwidacji urzędów ros. w Królestwie Polskim;
