Harmonika
Encyklopedia PWN
homofonia
muz. rodzaj techniki kompozytorskiej, a także rodzaj faktury muz., którego istotą jest priorytet jednej melodii (najczęściej w głosie najwyższym) w stosunku do akompaniamentu harmonicznego (akordy, figuracje), w przeciwieństwie do polifonii;
[gr.],
idiofony
grupa instrumentów muz., w których źródłem dźwięku (tzw. wibratorem) jest sprężysty element drgający (np. płytka, sztabka, pręt, rura, blaszka — tzw. języczek, naczynie z metalu, kamienia, drewna, szkła);
[gr.],
kompozytor amerykański.
jazz
jeden z nurtów muzyki współczesnej, powstały pod koniec XIX w. w kręgu Murzynów amerykańskich, łączący tradycje muzyczne euro-amerykańskie z afrykańskimi.
[dżäz; ang.] ,
Josquin des Prés
kompozytor flamandzki, pochodzenia francuskiego,
[żoskę̣ de prẹ] ,
Desprez, ur. ok. 1440, zm. 27 VIII 1521, Condé-sur-l’Escaut (Pikardia),
konsonans
muz. współbrzmienie 2 lub więcej dźwięków (k. harmoniczny: dwudźwięk lub akord konsonansowy) bądź następstwo 2 dźwięków (k. melodyczny) odbieranych i uznawanych w danej epoce za zgodne, harmonijne — w przeciwieństwie do dysonansu;
[łac. consonans ‘zgodnie brzmiący’],