Etyka
Encyklopedia PWN
etyka
termin użyty w IV w. p.n.e. przez Arystotelesa w tytule dzieła Etyka nikomachejska na oznaczenie opisowo-krytycznego studium tego, co dotyczy etosu jako ludzkiego charakteru, obyczaju, tj. utrwalonego sposobu zachowania się w środowisku życia, zamieszkania;
[gr. tá ēthiká ‘traktat o obyczajach’ < ḗthos ‘obyczaj’, ‘charakter’],
czasopismo filoz. (rocznik), zał. 1966, poświęcone szeroko rozumianej problematyce etycznej;
zawarty w Biblii wykład moralności i zespół norm moralnych z ich uzasadnieniami, będący podstawą etyki chrześcijańskiej;
etyka, której normy moralne są niezależne od wskazań jakiejkolwiek religii (np. etyka oświecenia, etyka marksistowska).
etyka ekologiczna, ekoetyka, etyka środowiskowa,
nurt etyki, której gł. ideą jest związek człowieka z otoczeniem, utrzymujący naturalną równowagę i harmonię;
etyka normatywna, w której istota czynu etycznego polega na spełnianiu obowiązku, normy, a nie wartości moralnej;
