Czyta
Encyklopedia PWN
linearne pismo spółgłoskowe o charakterystycznym geometrycznym stylu wykształcone na przestrzeni 2 tys. lat; używane do zapisu języków berberskich; czytane zasadniczo od strony prawej do lewej, choć spotyka się teksty, w których każdy wiersz czyta się od strony odwrotnej niż poprzedni;
dopełnienie, przedmiot, obiekt,
część zdania, imię lub grupa wyrazowa imienna, nazywająca przedmiot (pojęcie), związana związkiem rządu z formą osobową czasownika;
dysleksja
[gr. dys˜ ‘nie˜’, ‘źle’, léxis ‘wyraz’]:
haftara
w judaizmie fragment z bibl. ksiąg prorockich, odczytywany podczas nabożeństwa w szabat i święta w synagodze jako formalne zakończenie ceremonii czytania Tory;
[hebr., ‘zakończenie’],
lektor
rel. kleryk, który otrzymał drugie spośród tzw. święceń mniejszych, zw. lektoratem;
[łac. lector ‘czytający’],
językozn. kategoria gramatyczna, której podstawową funkcją jest sygnalizowanie za pomocą składni zgody związków między podmiotem a orzeczeniem (np. chłopiec czytał, dziewczynka czytała, dziecko czytało) lub między członem gł. grupy rzeczownikowej a jego określnikami (np. mały chłopiec, mała dziewczynka, małe dziecko);
