Cyfry rzymskie
Encyklopedia PWN
cyfry pochodzenia latyno-etruskiego (VI–V w. p.n.e.): I = 1, V = 5, X = 10, L = 50, C = 100, D = 500, M = 1000;
cyfry
znaki służące do zapisywania liczb.
[arab. sifr ‘zero’],
mat. abstrakcyjne pojęcie, pierwotnie służące do określania liczebności zbiorów przedmiotów (liczby naturalne), a następnie do wyrażania wielkości ciągłych, jak: długość, pole powierzchni, objętość, ciężar (liczby wymierne, po raz pierwszy używane w Egipcie w XVII w. p.n.e., oraz liczby niewymierne, wprowadzone w Grecji w VI w. p.n.e.).
każde pismo (zbiór znaków graficznych) utrwalone na nośniku pisma stosowanym w poligrafii do składania tekstów, np. na czcionkach, matrycach (linotypowych, monotypowych i in.), fotomatrycach czy też w postaci fontów komputerowych.
