Babilonii
Encyklopedia PWN
dynastia panująca w Elamie pod koniec II tysiąclecia p.n.e., wywodząca się z Suzy;
amoraici
uczeni działający od ok. 220 do 500 n.e. na uczelniach talmudycznych w Palestynie (gł. ośrodki — miasta: Sefforis, Lydda, Cezarea Palestyńska i Tyberiada) i w Babilonii (gł. ośrodki — miasta: Sura, Nehardea, Pumbeditha);
[hebr. amora ‘mówca’, ‘komentator’],
król Babilonii 1375–1347 p.n.e.;
Chaldeja, Chaldea, akadyjskie Kaldu,
nazwa Babilonii lub jej południowej części użyta po raz pierwszy w inskrypcjach króla Asyrii Aszurnasirpala II (IX w. p.n.e.);
Chaldejczycy, akadyjskie Kaldu, hebr. Kaddim, gr. Chaldaioi,
staroż. lud zachodniosemicki, przybyły do południowej Babilonii w połowie XI w. p.n.e.;
król Babilonii od 1124;
