Abelard

Encyklopedia PWN

Abelard, Abélard, Abaelardus, Abailard, Pierre (Petrus) Wymowa

, ur. 1079, Le Pallet k. Nantes, zm. 21 IV 1142, Saint-Marcel k. Chalon-sur-Saône,

francuski filozof i teolog.

filoz., religiozn. uczucie skierowane do osoby (miłość: Boga, bliźniego, oblubieńcza, rodzicielska, braterska) lub przedmiotu (miłość ojczyzny), wyrażające się w pragnieniu dla nich dobra (i czynienia go), szczęścia i zachowania ich istnienia.

scholastyka

[łac. schola ‘szkoła’, scholasticus ‘uczony’, ‘nauczyciel’, ‘student’, ‘uczeń’],

filoz. okres w rozwoju filozofii średniowiecznej (IX–XV w.), obejmujący różnorodne kierunki filozoficzne, których cechą wspólną było podejmowanie problemu zgodności prawd wiary chrześcijańskiej z rozumem naturalnym oraz przyjęcie określonej metody badań i wykładu (tzw. metody scholastycznej).

adopcjanie

[łac. adoptio ‘usynowienie’],

zwolennicy doktryny teologicznej, wg której Chrystus był jedynie przybranym synem Boga, człowiekiem obdarzonym niezwykłą mocą;

Arnold z Brescii

[a. z breszii],

ur. ok. 1100, Brescia, zm. 1155, Rzym,

lombardzki mnich, kaznodzieja, reformator rel. i społ., uczeń P. Abelarda;

Benedykt z Nursji, święty, ur. ok. 480, Nursja (ob. Norcia w Umbrii, Włochy), zm. 21 III 547, Monte Cassino,

opat, założyciel i twórca reguły zakonu benedyktynów, organizator życia zakonnego w zachodniej Europie.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>