Śląsko Krakowską
Encyklopedia PWN
zachodnia część Wyżyn Polskich, między Nizinami Środkowopolskimi na północy a Podkarpaciem Północnym na południu;
geol. zbud. z utworów permu, triasu i jury monoklina rozciągająca się na północny zachód od Krakowa;
stolica Polski i województwa mazowieckiego, pow. grodzki, na Nizinie Środkowomazowieckiej, obejmującej w granicach miasta część Kotliny Warszawskiej, Doliny Środkowej Wisły, Równiny Warszawskiej oraz krańce równin Wołomińskiej i Łowicko-Błońskiej, nad Wisłą (w obrębie miasta 28 km biegu rzeki); ośrodek aglomeracji warszawskiej.
dział techniki obejmujący całokształt procesów związanych z wydobywaniem z ziemi kopalin użytecznych, ich przeróbką (wzbogacanie kopaliny) w celu racjonalnego wykorzystania i dostosowania do potrzeb użytkowników; również dział gospodarki.
Krakowsko-Częstochowska, Wyżyna, Jura Krakowska,
wschodnia część Wyżyny Śląsko-Krakowskiej;
woj. w środkowej części Polski, na północy graniczy z woj. kujawsko-pomor., na północy i wschodzie z mazowieckim, na południowym wschodzie ze świętokrzyskim, na południu ze śląskim i opolskim, na zachodzie z wielkopol.;
